Metody remontowania pokryć dachowych z papy cz. 3

Najczęściej popełniane błędy to przede wszystkim:

• brak odpowiedniego przygotowania podłoża, zwłaszcza pominięcie gruntowania
• całopowierzchniowe zgrzanie papy nawierzchniowej na zawilgoconym podłożu (niezastosowanie papy perforowanej)
• pominięcie montażu kominków wentylacji biernej
• niewystarczające odsunięcie papy wentylacyjnej od krawędzi papy nawierzchniowej
• brak wysunięcia obróbek papy nawierzchniowej poza stare pokrycie
• nieprawidłowe zgrzanie papy na zakładach
• niewłaściwe wykonanie obróbek na przyłączach, niedokładne przyłączenie papy do wpustów odpływowych i okapów
• wykonanie renowacji na niestabilnym podłożu
• wybór niewłaściwych materiałów budowlanych, w tym:
– naprawa starego podłoża uszczelniaczami silikonowymi zamiast bitumicznymi
– zagruntowanie gruntem innym niż bitumiczny
– zastosowanie zwykłej papy nawierzchniowej zamiast renowacyjnej nawierzchniowej

Renowacyjne masy bitumiczne

Renowacyjne masy bitumiczne to masy stosowane na zimno, poprzez ręczną lub maszynową aplikację na stare pokrycie z papy, po osiągnięciu odpowiedniej gramatury podanej przez producenta. Zawierają asfalty przemysłowe upłynnione rozpuszczalnikiem bądź wodą, a także dodatki modyfikujące i uszlachetniające.
Renowacja z wykorzystaniem mas bitumicznych zazwyczaj składa się z kilku etapów:
• naprawa podłoża metodami wcześniej opisanymi przy dodatkowym wykonaniu uszczelnienia systemowego wszelkich elementów nadbudowy: kominów, wywiewek kanalizacyjnych, kominków wentylacyjnych, elementów odgromowych mocowanych w pokryciu itp. Do doszczelnienia wykorzystuje się uszczelniacze bitumiczne trwale plastyczne, które przeważnie wzmacniane są taśmami lub siatkami poliestrowymi
• impregnacja (gruntowanie) – poprawia przyczepność podłoża, choć nie zawsze jest konieczna, ponieważ niektóre masy konserwujące działają jednocześnie jak grunt (w takim przypadku należy stosować się do zaleceń producenta)
• konserwacja – pierwszą właściwą powłoką renowacyjną powinna być masa penetrująca istniejące pokrycie z papy, zazwyczaj o gramaturze od 0,8 do 1,2 kg/m2
• siatka zbrojąca – poliestrowa lub z włókna szklanego wklejana na jeszcze świeżą powłokę penetrującą. Produkty tego typu mają za zadanie przenoszenie naprężeń powstających w wyniku pracy podłoża. Nie są jednak konieczne, jeśli ograniczymy się tylko do konserwacji.
• powłoka hydroizolacyjna – na powłoce konserwacyjnej zazbrojonej siatką wykonywana jest hydroizolacja bezspoinowa z mas bitumicznych, wypełnionych włóknami celulozowymi. Gramatura waha się od 0,8 do 1,0 kg/m2
• powłoka światłochronna i dekoracyjna – po całkowitej stabilizacji powłoki hydroizolacyjnej aplikuje się masę bitumiczno-aluminiową, która będzie chronić pokrycie przed promieniowaniem UV oraz cieplnym i znacznie przedłuży jego żywotność. Masy bitumiczno-aluminiowe powinny posiadać gramaturę od 0,3 do 0,7 kg/m2.

Zależnie od producenta systemu renowacji, kroki 2., 3. i 5. wykonuje się z wykorzystaniem tej samej lub innej masy bitumicznej. Ponieważ konserwacja jest prostsza od renowacji, w jej przypadku wymagane są trzy pierwsze etapy i opcjonalnie ostatni.

Najczęściej popełniane błędy w przypadku renowacji masami bitumicznymi to:
• brak odpowiedniego przygotowania podłoża, zwłaszcza pominięcie naprawy usterek i jego oczyszczenia
• brak uszczelnień elementów nadbudowy
• pominięcie montażu kominków wentylacji biernej
• rozcieńczanie mas bitumicznych rozpuszczalnikami bądź wodą
• wybór materiałów niskiej jakości
• położenie mas o zbyt małej bądź zbyt dużej gramaturze
• pominięcie położenia siatki zbrojącej, gdy jest to konieczne
• pominięcie aplikacji ochronnej powłoki bitumiczno-aluminiowej, gdy jest to konieczne
• położenie kolejnych warstw za wcześnie, na nieustabilizowanej poprzedniej warstwie.