Papa termozgrzewalna – rodzaje, właściwości, zasady doboru i układania

Papa termozgrzewalna cieszy się coraz większą popularnością. Dzięki nowoczesnej, zaawansowanej technologii, pozwalającej na wykonanie bezspoinowej warstwy zabezpieczającej, papa skutecznie izoluje przed zawilgoceniem, jest trwała i bardzo wytrzymała. Czym jeszcze się charakteryzuje? Kiedy warto z niej skorzystać? Jakie są zasady doboru papy termozgrzewalnej do pokrycia i jak ją układać? 

Papa termozgrzewalna to nowoczesny i zaawansowany technologicznie produkt hydroizolacyjny, który ma za zadanie chronić konstrukcję przed przenikaniem wody i szkodliwym działaniem wilgoci. Wykorzystywany jest do wykonywania pokryć dachowych, izolacji fundamentów i innych elementów podziemnych oraz do hydroizolacji tarasów i balkonów.

Charakterystyka papy termozgrzewalnej

Nowoczesna papa termozgrzewalna charakteryzuje się złożoną budową. Wyróżniamy kilka jej warstw:

1. Warstwa spodnia – folia antyadhezyjna

Zabezpiecza zwiniętą papę przed sklejeniem podczas magazynowania i transportu.

2. Warstwa nośna – osnowa

Stanowi najważniejszy element konstrukcyjny papy termozgrzewalnej. Odpowiada za odporność mechaniczną i odporność na rozciąganie, determinuje elastyczność i wytrzymałość produktu, a także zapobiega zmianom kształtu pokrycia pod wpływem wilgoci i temperatury. W zależności od przeznaczenia papy, osnowa może być wykonana z:

– welonu szklanego – z gramaturą ok. 60 g/m² i rozciągliwością do 2,5%, przez co jest dość łamliwa i mało odporna na rozrywanie, Nie podlega gniciu i jest stosunkowo tania, w porównaniu do pozostałych osnów.

– tkaniny szklanej – z gramaturą ok. 200 g/ m² i rozciągliwością do 2,5%. Mimo że jest mało rozciągliwa, cechuje się dużą wytrzymałością na rozrywanie (do 1000 N/5 cm), dzięki czemu jest bardzo stabilna wymiarowo.

– kompozytu poliestrowo-szklanego – właściwości zależne są od proporcji poszczególnych składników. Osnowa taka zazwyczaj wyróżnia się dość dużą wytrzymałością na rozrywanie, jednak jest mało rozciągliwa.

– włókniny poliestrowej – z gramaturą w granicach 140- 250 g/m² i rozciągliwością do 65%. Jest bardzo wytrzymała na rozrywanie (do 1000 N/5 cm).

3. Warstwa izolacyjna – spodnia/dolna i górna warstwa bitumu

Bitum, nazywany masą asfaltową, znajduje się po obu stronach osnowy. Jego głównym zadaniem jest zabezpieczenie papy przed przesiąkaniem wody i przepuszczaniem wilgoci. Umożliwia również zgrzewanie lub sklejanie papy do podłoża o między sobą. Stopień szczelności i parametry hydroizolacyjne papy zależne są od dwóch czynników: rodzaju zastosowanego bitumu oraz grubości poszczególnych jego warstw.

Wyróżniamy trzy rodzaje masy asfaltowej:

– Asfalt oksydowany – ma najniższe parametry odporności termicznej (temperatura spływania: 70ºC, temperatura łamania: 0ºC, wydłużalność: 0%).

– Asfalt modyfikowany APP (ataktyczny polipropylen) – ma zwiększone parametry odpornościowe i skuteczność izolacyjną (temperatura spływania: 150ºC, temperatura łamania: -10ºC, elastyczność: do 5%, wydłużalność: do 400%).

– Asfalt modyfikowany SPS – styren-butadien-styren nadaje papie jeszcze lepsze właściwości: poprawia elastyczność papy w niskiej temperaturze, zwiększa jej wytrzymałość na rozciąganie i zerwanie oraz zwiększa odporność na starzenie (temperatura spływania: do 120ºC, temperatura łamania: w zależności od stopnia modyfikacji, do -20ºC, elastyczność: do 65%, wydłużalność: do 2000%).

• Warstwa wierzchnia – posypka

Przede wszystkim pełni funkcję ochronną. Zwiększa odporność produktu zarówno na szkodliwe działanie promieni UV, jak i uszkodzenia fizyczne. Dodatkowo chroni papę przed nadmiernym nagrzewaniem i nadaje poszyciu estetyczny wygląd. W papach podkładowych posypka tworzy warstwę zabezpieczającą przed sklejeniem się poszczególnych nawojów w rolce.

Rodzaje i dobór papy termozgrzewalnej

Wybór odpowiedniej papy termozgrzewalnej musi być zgodny z wymogami technicznymi realizowanej inwestycji. Rodzaj, i grubość warstwy bitumu determinuje parametry papy, co przekłada się na jej zastosowanie. Należy wziąć pod uwagę typ podłoża (stabilny lub niestabilny) oraz docelowe miejsce jej układania (dach, taras, piwnica czy fundament). W zależności od przeznaczenia, papy termozgrzewalne dzielimy na:

– papy podkładowe – umieszczane są bezpośrednio na podłożu (styropianie, deskowaniu). Stanowią warstwę izolacyjną i zabezpieczającą przed oddziaływaniem ognia w trakcie zgrzewania. Są całkowicie niewidoczne i nie mają warstwy ochronnej (posypki), dlatego wymagają zastosowania dodatkowej warstwy nawierzchniowej

– papy nawierzchniowe/ wierzchniego krycia – stanowią ostatnią, widoczną i przede wszystkim ochronną warstwę poszycia dachu. Z tego względu, wyróżniają się wysoką odpornością na czynniki atmosferyczne i promieniowanie słoneczne. Zgrzewane są do pap podkładowych. Wzdłuż dłuższego boku mają fabrycznie wykonany pas bez posypki, który ułatwia zgrzewanie ze sobą kolejnych warstw produktu.

– papy jednowarstwowego krycia – mogą być układane bezpośrednio na odpowiednio przygotowanym podłożu lub na papie podkładowej. Wzdłuż dłuższego boku, mają fabrycznie wykonany, dość szeroki pas pozbawiony posypki. Ich montaż musi być bardzo staranny i precyzyjny. W celu zapewnienia pełnej szczelności konieczne jest zachowanie większych zakładów do zgrzewania.

 – papy specjalne – wentylacyjne. Dzięki fabrycznej perforacji, właściwym układzie oraz zastosowaniu dodatkowych elementów wentylacyjnych, papa umożliwia skuteczne odprowadzanie wilgoci z podłoża.

Pokrycie wielowarstwowe

Pokrycie wielowarstwowe, składające się z co najmniej dwóch warstw (papy podkładowej i papy nawierzchniowej), gwarantuje doskonałą szczelność i trwałość powłoki, przez co jest najpopularniejszym i najczęściej stosowanym rozwiązaniem. W zależności od podłoża można stosować różne sposoby układania pap. Przy podłożach trudniejszych i mniej stabilnych, konieczne jest zastosowanie obydwu pap (w szczególności nawierzchniowej) o wysokich parametrach.

Ocieplenie dachu styropapą

Jeśli ocieplamy dach styropapą (styropianem laminowanym papą), należy na nią ułożyć zarówno papę podkładową, jak i nawierzchniową. Do paroizolacji możemy użyć folii paroizolacyjnej (przy mocowaniu mechanicznym) lub papy zgrzewalnej klasy np. V60 S30 (przy mocowaniu klejem).

Ocieplenie dachu styropianem nielaminowanym papą

Jeśli ocieplamy dach styropianem nielaminowanym papą, możemy zastosować dwa, różniące się układem, rodzaje paroizolacji:

– przy paroizolacji wykonanej z papy termozgrzewalnej zgrzanej do zagruntowanego podłoża, mamy do wyboru trzy możliwe układy, zależne od metody układania styropianu:

– na styropian mocowany klejem, układamy papę podkładową samoprzylepną, a następnie papę termozgrzewalną nawierzchniową

– na styropian mocowany łącznikami mechanicznymi, układamy papę samoprzylepną i termozgrzewalną papę nawierzchniową

– na styropian ułożony luzem, w pierwszej kolejności układamy papę samoprzylepną i łączniki mechaniczne w zakładzie papy, a na koniec termozgrzewalną papę nawierzchniową.

– przy paroizolacji wykonanej przy użyciu folii paroszczelnej ułożonej luzem, możemy zastosować jeden z dwóch układów, zależnych od metody układania styropianu:

– na styropian mocowany łącznikami mechanicznymi należy ułożyć papę    samoprzylepną

– na styropian ułożony luzem, konieczne jest ułożenie papy samoprzylepnej oraz łączników mechanicznych w zakładzie papy.

Ocieplenie dachu wełną mineralną

Podłoże i paroizolacja przy ociepleniu dachu wełną mineralną może być wykonane w sposób opisany powyżej, jednak należy pamięć, że wełnę mineralną należy mocować wyłącznie mechanicznie przez ułożoną na niej papę. W związku z tym papa w układzie wielowarstwowym (niezależnie czy jednowarstwowa, czy podkładowa) musi być przeznaczona do mocowania mechanicznego.

Warunki pracy przy układaniu papy termozgrzewalnej

Przede wszystkim, aby móc ułożyć papę termozgrzewalną, na zewnątrz muszą panować odpowiednie warunki atmosferyczne.Papę najlepiej jest układać w bezwietrzne, i bezdeszczowe dni, w których temperatura oscyluje w granicach 20ºC. By mieć pewność, że papa będzie dobrze przyklejona i spełni swoje funkcje, podłoże musi być odpowiednio przygotowane i suche. Bezwzględnie należy unikać pracy na wilgotnej powierzchni, podczas opadów i porywistych wiatrów. Ze względu na wysoką plastyczność bituminu, niewskazane jest układanie papy przy wysokich temperaturach. Warto pamiętać, że określony na produkcie parametr giętkości papy w niskich temperaturach, dotyczy pap już ułożonych. Graniczna dolna temperatura zależna jest od rodzaju układanej papy. Dla pap oksydowanych wynosi 5ºC, a dla pap SBS 0ºC. Papa termozgrzewalna cechuje się elastycznością, która znacząco spada poniżej pewnej temperatury otoczenia. Dla zachowania jej właściwości oraz w celu uniknięcia uszkodzenia, przy niskich temperaturach, konieczne jest przechowywanie przeznaczonych do montażu rolek (przez minimum dobę) w temperaturze tzw. pokojowej, tj. ok. 20ºC i przekazaniu ich tuż przed rozpoczęciem prac.

Wentylacja dachu krytego papą termozgrzewalną

Przed położeniem papy konieczne jest wykonanie wentylacji pokrycia, zwłaszcza w przypadku starych dachów. Do dyspozycji mamy kilka rodzajów pap wentylacyjnych, jednak najczęściej stosowaną i polecaną jest ta na osnowie z welonu szklanego. W pierwszej kolejności należy naprawić i zagruntować stare pokrycie papowe, a następnie ułożyć na nim luzem papę wentylacyjną z zastosowaniem zakładów o szerokości od 3 do 5 cm. Na tak przygotowanym podłożu, można już zgrzewać kolejno: papę podkładową i nawierzchniową (ew. nawierzchniową jednowarstwową). Podczas zgrzewania papy wzdłuż kalenicy, niezwykle istotne jest zamontowanie kominków wentylacyjnych, których zadaniem jest odprowadzanie pary wodnej spod mocowanego pokrycia papowego, z zachowaniem zasady: jeden kominek na każde 40-60 m² połaci.

Odpowiednio wykonana wentylacja oraz starannie położona papa termozgrzewalna zapewni nam całkowicie bezobsługową eksploatacją przez nawet kilkadziesiąt lat.