Dachy miedziane – podkład

Miedziane pokrycia dachowe wymagają dobrze wykonanego podkładu – trwałego, równego i gładkiego – oraz odpowiedniej wentylacji.

Aby miedziane pokrycie dachowe było gładkie i równe, dach należy wykonać na odpowiednio zabezpieczonym i oddzielonym sztywnym deskowaniu bezspoinowym.

Warstwa oddzielająca pokrycie od deskowania

Możliwych jest kilka rodzajów warstw oddzielających, ważne, by była trwała i zapewniała dyfuzję pary wodnej. Tradycyjnie stosowane są powłoki bitumiczne, jednak ze względu na zagrożenie korozją bitumiczną nie zaleca się stosowania warstw tego typu. Najlepszym rozwiązaniem jest zastosowanie filcu przemysłowego, ponieważ materiał ten stanowi bardzo dobrą barierę dźwiękochłonną i posiada własności dyfuzyjne w stosunku do pary wodnej. Ponadto pełni funkcję izolacji akustycznej, skutecznie tłumiąc dźwięki wywoływane przez wiatr lub deszcz.

Wentylacja podkładu

Blacha miedziana, podobnie jak blachy z innych metali, jest zupełnie nieprzepuszczalna dla pary wodnej, w związku z czym konieczna jest odpowiednia wentylacja podkładu. Nagrzane powietrze wywołuje przenikanie pary wodnej oraz wymianę ciepła, tzn. pochodzące z ogrzanego pomieszczenia powietrze i para wodna przedostają się na zewnątrz w kierunku zimnego powietrza. Aby umożliwić przenikanie pary, warstwy należy układać jedna na drugiej w kierunku zewnętrznym. W przypadku, gdy pod dachem są pomieszczenia nieocieplane – niezależnie od tego, czy są wykorzystywane – blacha również musi być oddzielona od podkładu. Mimo, że teoretycznie pokrycie z metalu jest nieprzepuszczalne dla pary (w praktyce zaś w niewielkim stopniu), stosuje się je jako warstwę zewnętrzną, która uszczelnia cała budowlę, uniemożliwiając przenikanie wilgoci i powodując kondensację wilgoci pomiędzy warstwami. Jeśli wilgoć nie wydostanie się na zewnątrz może dojść do uszkodzenia pokrycia dachu, konstrukcji wspierającej, izolacji cieplnej, a także warstw wykończenia od wewnątrz.

Problem wilgoci

Istnieją dwie możliwości rozwiązania tego problemu. Po pierwsze można zastosować dach o konstrukcji wentylowanej. Rozwiązanie charakteryzuje się głównie tym, że przenikające do konstrukcji wilgotne powietrze jest wypychane poprzez przewody powietrzne umieszczone pomiędzy pokryciem, a warstwą izolacyjną oraz kalenicą z pokrywą wentylacyjną. Taka przestrzeń działa na zasadzie wentylacji grawitacyjnej, wykorzystującej różnicę w położeniu wlotów i wylotów powietrza. W przypadku gdy nachylenie dachu jest większe niż 10 st., tradycyjne rozwiązanie z wlotami powietrza usytuowanymi w okapie, a wylotami w kalenicy, nie sprawdzi się. W przypadku dachów płaskich (o nachyleniu poniżej 10 st.), wietrzenie musi zachodzić w poprzek, wykorzystując ruchy wiatru.

Drugim możliwym rozwiązaniem jest montaż dachu wielowarstwowego niewentylowanego, w którym deskowanie umożliwia pewien poziom dyfuzji przez łączenia. Rozwiązanie to można zastosować jedynie w przypadku, gdy poddasze nie jest używane. Jeśli poddasze jest ogrzewane, dach należy zabezpieczyć przed działaniem nadmiernej pary. To dość proste rozwiązanie, w którym folię paroizolacyjną układa się po wewnętrznej stronie dachu, co zapobiega przenikaniu pary do konstrukcji. Obydwa rozwiązania będą skuteczne pod warunkiem, że zostaną właściwie zaprojektowane i precyzyjnie wykonane. Każde ma zalety i wady, a wybór zależy od charakterystyki danego dachu.

Podsumowując, dachowe systemy wentylowane sprawdzają się w przypadku dachów prostych (niełamanych) oraz dachów o większym nachyleniu, natomiast systemy niewentylowane warto zastosować na dachach o bardziej skomplikowanym kształcie. Nie wyklucza się stosowania obu rozwiązań na jednym dachu: jedną część można zaprojektować z wentylacją, a drugą bez, jednak w takim przypadku obie części należy szczelnie oddzielić od siebie.

Autor: Aleksandra Kuśmierczyk,
Źródło: Polskie Centrum Promocji Miedzi