Obróbka komina z blachy – uszczelnianie komina metodą twardą

Obróbka komina z blachy jest najpopularniejszym sposobem na uszczelnienie komina. Niezależnie od tego, czy pokryciem dachu są dachówki cementowe, dachówki ceramiczne, blachodachówka czy gonty bitumiczne, obróbka komina tą metodą jest skuteczna i trwała.

Komin przerywa ciągłość wszystkich warstw dachu, a jego fachowe uszczelnienie przy jednoczesnym zachowaniu zasad estetyki wymaga od dekarza precyzji i solidności. Nie ma przy tym miejsca na pomyłki i pozostawienie choćby minimalnej nieszczelności. Obróbka komina musi skutecznie chronić przed wodą opadową spływającą z dachu i wniknięciem jej pod pokrycie dachowe. Uszczelnienie wykonane z blachy jest najtrwalszą metodą.

Do obróbki komina wykorzystywana jest blacha płaska, na przykład powlekana, miedziana lub tytanowo-cynkowa. Blacha powinna zostać dobrana kolorystycznie do pokrycia dachu. W przypadku, gdy pokrycie dachowe wykonane jest z blachy, do obróbki komina wykorzystuje się zazwyczaj ten sam rodzaj blachy, z którego wykonane jest pokrycie. Zasada ta nie obowiązuje oczywiście w przypadku pokrycia dachu dachówką cementową lub ceramiczną – wówczas stosuje się blachy powlekane w kolorze dachówek.

Obróbka komina – przygotowanie elementów z blachy

Z blachy formuje się zazwyczaj cztery główne elementy: przedni, tylny i dwa boczne. Zależnie od wysokości komina, na każdy z tych czterech elementów potrzebny jest jeden lub dwa pasy blachy, które należy odpowiednio pozaginać, formując elementy o wymaganych wymiarach. Części obróbki przeznaczone do położenia na pokryciu, powinny mieć minimum 10 cm szerokości od strony okapu i 20 cm szerokości od strony kalenicy – miejsca największego ryzyka przeciekania. Tymczasem pionowe części obróbki powinny wystawać co najmniej 15 cm ponad krawędź pokrycia dachowego.

Obróbka komina – mocowanie

Zamocowanie jednego pasa blachy wymaga wykonania nacięcia ścian komina na grubość ok. 2 cm z zachowaniem odpowiedniego kąta. W wykonane po obrysie komina nacięcie wprowadza się zagiętą blachę, a miejsce łączenia obróbki z powierzchnią komina (np. cegłami) uszczelnia silikonem dekarskim. Natomiast w przypadku obróbki wykonanej z dwóch pasów, drugi pas umieszcza się pod pierwszą obróbką (aby zabezpieczyć przed dostawaniem się wody) i mocuje do komina kołkami. Poziomy fragment obróbki można wypuścić na dachówkę lub schować pod pokrycie. Poszczególne elementy powinny być łączone na tzw. rąbek stojący, a w przypadku większych kawałków należy wzmocnić połączenie nitami.

Uszczelnianie komina

Aby skutecznie uszczelnić komin, konieczne jest nie tylko odpowiednie łączenie blachy. Równie ważne jest odpowiednie przygotowanie miejsca montowania obróbki. W miejscu tym podkład dachowy, czyli papę lub folię, należy ułożyć z naddatkiem. Dodatkowy fragment podkładu, po wykończeniu komina, należy wywinąć na powierzchnię komina i zamocować specjalną taśmą lub papiakami.

Układając pokrycie dachowe wokół komina należy pozostawić szczelinę, dzięki czemu dach będzie mógł pracować, a dachówki nie będą pękały. Główne elementy obróbki należy układać w następującej kolejności: początkowo dół komina, następnie boki a na koniec – tył. Dzięki temu woda opadowa nie przeniknie do wnętrza po kominie, tylko spłynie na kolejne elementy obróbki, po czym na pokrycie i do rynien. Szczególnej staranności wymaga obróbka komina w jego tylnej części, zwłaszcza w przypadku, gdy komin jest znacznie oddalony od kalenicy poziomej, ponieważ może się tam gromadzić woda opadowa lub śnieg oraz różnego rodzaju biologiczne odpady, takie jak iście drzew czy gałązki. Wówczas należy wykonać specjalną obróbkę – na przykład znacznie wyższą (o wysokości powyżej 30-40 cm) lub o specyficznym kształcie, czyli tzw. siodło.