Twarda obróbka komina

Komin – jako element przecinający wszystkie warstwy dachu – wymaga profesjonalnego zabezpieczenie miejsca wokół. Zabezpieczenie to – wpływające zarówno na szczelność, jak i na estetykę – jest podstawą montażu komina dachowego.

Obróbka twarda to jeden z najczęściej wybieranych sposobów zabezpieczenia miejsca przejścia komina dachowego przez połać dachową i jednocześnie jeden ze sposobów najtrwalszych.

Do obróbki komina wykonanej z blachy, czyli właśnie tzw. twardej obróbki, stosuje się blachę płaską – powlekaną, miedzianą lub tytanowo- cynkową. Z uwagi na fakt, że w przypadku przejścia komina przez połać dachową liczy się nie tylko trwałość, ale i estetyka wykonania, zalecane jest stosowanie blachy w kolorze pokrycia dachu.

Fot. 2 Przed mocowaniem blachy należy naddatek folii przymocować do komina.

Kształtowanie obróbek

Przedni, tylny oraz dwa boczne – to główne elementy obróbek, z których każdy, w zależności od wysokości komina, może składać się z jednego lub z dwóch pasów blachy. Części obróbki leżące na pokryciu powinny mieć minimum 10 cm szerokości od okapu oraz 20 cm szerokości od strony kalenicy, czyli miejsca, w którym istnieje największe ryzyko przeciekania. Pionowe części obróbki powinny wystawać przynajmniej 15 cm ponad krawędź pokrycia dachowego

Fot. 3 Pasy blachy umieszcza się w nacięciu w kolejności: przód – boki – tył.

Mocowanie obróbek

Do zamocowania jednego pasa blachy niezbędne jest – przy zachowaniu odpowiedniego kąta – wykonanie nacięcia ścian komina na grubość około 2 cm, w które to nacięcie wprowadza się następnie zgiętą blachę. Miejsce, w którym obróbka łączy się z powierzchnią komina wymaga przymocowania do lica komina przy użyciu kołków rozporowych oraz uszczelnienia za pomocą silikonu dekarskiego.

Fot. 4 Poszczególne elementy łączy się na tzw. rąbek stojący.

Mocowanie obróbek wykonanych z dwóch pasów blachy polega na umieszczaniu drugiego pasa pod pierwszą obróbką. Takie mocowanie ma służyć zabezpieczeniu dostawania się wody. Do komina przytwierdza się je kołkami. Fragment poziomy obróbki może zostać schowany pod pokrycie dachu lub też wypuszczony na dachówkę. Należy pamiętać, aby poszczególne elementy obróbki łączyć ze sobą odpowiednio profilując i wyginając blachę, czyli tworząc tzw. rąbek stojący. Jeżeli mamy do czynienia z większymi kawałkami blachy, połączenie należy wzmocnić nitami.

Fot. 5 Siodło – obróbka dwuspadowa stosowana z tyłu komina.

Szczelność obróbki a sposób montażu

Na szczelność obróbki – oprócz odpowiedniego łączenia blachy – mają również wpływ takie czynności, jak np. profesjonalne przygotowanie miejsca montowania obróbki, w tym m.in. zastosowanie solidnego podkładu z papy lub folii. Niezwykle ważne jest również pozostawienie szczeliny podczas układania pokrycia wokół komina. Dzięki temu dach będzie mógł pracować, a dachówki nie będą pękać.

Fot. 6 Miejsce łączenia obróbki z kominem należy uszczelnić silikonem dekarskim.

Nie bez znaczenia pozostaje również kolejność układania poszczególnych elementów obróbki. Układanie rozpoczynamy od dołu komina, potem boki, a na koniec – tył. Taka a nie inna kolejność gwarantuje nieprzenikanie po kominie wody opadowej do wnętrza. Woda będzie spływać na kolejne elementy obróbki, a potem na pokrycie i do rynien.

Ostatnią czynnością, mającą wpływ na szczelność komina, jest staranne wykonanie obróbki z tyłu komina. W przypadku znacznego oddalenia komina od kalenicy poziomej tył komina jest punktem newralgicznym. Gromadzą się bowiem w nim zarówno woda opadowa, śnieg, jak i różnego rodzaju odpady, w tym m.in. liście i gałązki. W tym newralgicznym z punktu widzenia szczelności punkcie komina, obróbka powinna być znacznie wyższa (powyżej 30 – 40 cm) lub powinna przybrać specyficzny kształt, np. kształt siodła. W tym przypadku mówimy o tzw. obróbce dwuspadowej, minimalizującej gromadzenie się wody lub śniegu.